ای رسولان می فرستمتان رسول

رد من بهتر شما را از قبول

پیش بلقیس آنچ دیدیت از عجب

باز گویید از بیابان ذهب

تا بداند که به زر طامع نه ایم

ما زر از زرآفرین آورده ایم

آنک گر خواهد همه خاک زمین

سر به سر زر گردد و در ثمین

حق برای آن کند ای زرگزین

روز محشر این زمین را نقره گین

فارغیم از زر که ما بس پر فنیم

خاکیان را سر به سر زرین کنیم

از شما کی کدیهٔ زر می کنیم

ما شما را کیمیاگر می کنیم

ترک آن گیرید گر ملک سباست

که برون آب و گل بس ملکهاست

تخته بندست آن که تختش خوانده ای

صدر پنداری و بر در مانده ای

پادشاهی نیستت بر ریش خود

پادشاهی چون کنی بر نیک و بد

بی مراد تو شود ریشت سپید

شرم دار از ریش خود ای کژ امید

مالک الملک است هر کش سر نهد

بی جهان خاک صد ملکش دهد

لیک ذوق سجده ای پیش خدا

خوشتر آید از دو صد دولت ترا

پس بنالی که نخواهم ملکها

ملک آن سجده مسلم کن مرا

پادشاهان جهان از بدرگی

بو نبردند از شراب بندگی

ورنه ادهم وار سرگردان و دنگ

ملک را برهم زدندی بی درنگ

لیک حق بهر ثبات این جهان

مهرشان بنهاد بر چشم و دهان

تا شود شیرین بریشان تخت و تاج

که ستانیم از جهانداران خراج

از خراج ار جمع آری زر چو ریگ

آخر آن از تو بماند مردریگ

همره جانت نگردد ملک و زر

زر بده سرمه ستان بهر نظر

تا ببینی کین جهان چاهیست تنگ

یوسفانه آن رسن آری به چنگ

تا بگوید چون ز چاه آیی به بام

جان که یا بشرای هذا لی غلام

هست در چاه انعکاسات نظر

کمترین آنک نماید سنگ زر

وقت بازی کودکان را ز اختلال

می نماید آن خزفها زر و مال

عارفانش کیمیاگر گشته اند

تا که شد کانها بر ایشان نژند